Bilincin tazelenmesi, zamana, talihsiz bir şekilde hala okulda oluşumun işaretini veriyor. Zaman ise, harcanması gereken vaktin henüz yeterli olmadığını hatırlatıyor; oturmaya devam etmeli.

Terk edilmeye müsait bir binayı anımsatan okul kampüsü, ufak ve tıkış tıkış bahçesiyle beraber bir zamanlar, sosyalfobiyi rahatça aşındırırken şimdiki etkisi içerdiği sigara dumanlarının, engel olamayacağım yaşamsal zararlarından ibaret. Dert edilecek bir durumdan çok, kendi sigaramla eşlik edeceğim toplumsal bir seremoni gösterisi.
Oturduğum yerden, benimle aynı boylarda olduğunu tahmin ettiğim bir kız çekingen bakışlarıyla ısınmış kıçımla yerleştiğim bankıma yanaşıyor; oturuyor; gülümsemeye kalkıyor. Karşılık vermem gereken süre boyunca çok fazla düşünme olasılığım olmadığından, istenelini yapıp, gülümsüyorum.
İlk önce, tanışma faslını aşabilmek uğruna okula dair ucuz sorular yöneltiyor ve sonra birden hiç beklemediğim bir şekilde ağırlaşıyor.
"Seni ilk gördüğüm anda tuhaf bir enerjin olduğunu düşündüm."
"İnsanların, pozitif veya negatif olarak nitelendirdiklerinden mi?"
"Hayır, orjinalliği olan bir yayılım. Ne olduğunu biliyor musun? Sahibi sensin."
"Hissettiğin enerji, sahibi olamayacağım kadar benden bağımsız."
"Dizginleyemediğin bir saplantı mı?"
"Araba kazası kadar genel-geçer olan bir yalnızlık."
"Bunları paylaştığın bir sevgilin var mı?
"Hislerim şartlı reflekslere bağlı olan öfke ve endişelerden ve fiziğin çekebileceği acılardan ibaret."
"Peki ya istediğinde düzdüğün birileri?"
"Yıllardır avlanmıyorum; dükkanı her gün erkenden kapatıp, olayları içselleştiriyorum."
"Gitmemi ister misin?"
"Kalmanı ve ben gittikten sonra geride bıraktığım enerjimi sömürmeni tercih ederim; madem bulaştın, başkalarına kalmasın. Belki bir gün, tren yolunda karşıdan karşıya geçerken elini tutarım."
Böyle bir saçma gündü işte; okulun öğrencilerle simgeleştirilmiş ciğerleri ağrımaya devam ediyordu.