Şimdi kalkıp, içeri gitsem. Anneme görünsem. Şöyle desem: "Anne, ben aslında burada değilim." Bu sözle her şey açıklığa kavuşmuş olur mu. Ben bu sözü söyleyebilecek bir mevkide miyim. Bu sözü söylemiş olmakla, gerçekten de bunu kastetmiş olur muyum. Bunu diyerek, gerçekten de 'burada olmayışım' tastiklenmiş olur mu. Sanmam. Çünkü anneme göründüğüm andan itibaren, onun dünyasına girmiş olurum. Ailenin dünyasına. Her şeyin normal akışında aktığı o dünya. Soruların, durumuma uygun şekilde sorulamayacağı o dünyaya. Ve benim açımdan da bu doğru olmaz. Çünkü kendimi öyle bir şeyi söylerken hayal edemiyorum. Çok uygunsuz. Çok alakasız. Tıpkı, tüm bunları yazarken, aslında tüm bunları yazmıyor oluşum gibi. Ne ölü, ne de canlı.

Ne olursa olsun, sonrasında odama geri döner ve uyurum. Hatta odamdan çıkmadan önce uyurum.