ölüm içgüdüsü, birçok arzuyu yutup götürüyor. geriye bıraktığı sözcükler şunlar oluyor:

"içime bakıyorum ama bir şey göremiyorum; o halde neyi inceliyor ve kim adına konuşuyorum?"

bunları, alman bir filozofun söylediğini hayal edin; daha çarpıcı gelecektir.

ve biri kalkıp da bana "ben de aynı bu durumdayım." dese, onu umursamıyorum. bence daha acı olan bu. paralel boşluğu umursamıyorum.